رهبران، سیاست و سیاست رسانه‌ ای: بنیامین نتانیاهو در مطبوعات روسی (بخش دوم)

پیش از مطالعه این متن به قسمت اول مقاله مراجعه نمایید.

مناقشه فلسطین و اسرائیل

در وهله اول این ایده در مطبوعات روسیه مورد بررسی قرار گرفت که نتانیاهو منافع کشور خود را به خطر نخواهد انداخت. نخست‌وزیر اسرائیل پایبندی به این نگرش را در طول مذاکرات با نمایندگان تشکیلات خودگردان فلسطین، قبل و در طول عملیات نظامی در نوار غزه( تحت کنترل حماس) و در طول چندین رویداد دیگر به تصویر کشید. درست قبل از اقدام تلافی جویانه اسرائیل علیه غزه، نزاویسیمایا گازیتا به نقل از نتانیاهو گفت: در هیچ موردی، اسرائیل هیچ ضرب العجلی را قبول نخواهد کرد و همچنان مطابق با منافع اسرائیل پیش خواهیم رفت. ^[1]

این عبارات و اظهارات دیگری از طرف نتانیاهو در مورد مناقشه فلسطین و اسرائیل، یادآور آن بخشی از مواضع پوتین خطاب به کسانی شد که به تمامیت روسی تجاوز کرده بودند. نتانیاهو و پوتین در این موضوع اتفاق نظر داشتند که نیروهای خارجی حق به چالش کشیدن کشورهای پیرامون خود را ندارند و آن ها مسلما از حداکثر توان خود برای ممانعت از هر گونه تهدیدی استفاده خواهند کرد.^[2]

در همین حال، موضع مطبوعات روسیه در مواجه با هر یک از این رهبران به طور قابل توجهی متفاوت بود. در حالی که مواضع پوتین موافقت کامل رسانه‌ها را دریافت کرد، موضع نتانیاهو، رفتار محتاطانه یا حتی انتقادی را در پی داشت. ریشه این واکنش به گرایش سیاسی سنتی رهبری روسیه برمی گردد که برای چندین دهه نسبت به فلسطینی‌ها ابراز همدردی کرد و از نتانیاهو به عنوان فردی که به منافع ملت خود تجاوز کرده بود، یاد کرد. به گفته راسیسکایا گازیتا، نخست‌وزیر اسرائیل تمایلی برای مذاکرات آتش بس نداشت. ^[3] براساس گزارش رسانه‌ها، نتانیاهو هرگز یک برنامه سازنده برای حل و فصل دائمی مناقشه فلسطین و اسرائیل ایجاد نکرده است. علاوه بر این، به دلیل اهداف شخصی اش، او به طور مداوم حقوق اولیه و اساسی فلسطینی‌ها را نادیده می‌گرفت. همانطور که مطبوعات روسی بارها اعلام کرده‌اند، فلسطینی‌ها مکررا به تنهایی و یکطرفه خواهان گفتگو با اسرائیل بودند.^[4] در همین حال، رسانه‌های روسیه به طور مداوم عملیات های نظامی که توسط گروه ‌های مختلف فلسطینی انجام می‌شود را سانسور رسانه ای می‌کردند.

همواره یکی از نکات قابل‌توجه در اظهار نظرهای مطبوعات روسیه فقدان جهت‌گیری یکسان و متعادل نسبت به نقاط تعارض میان منافع اسرائیل و روسیه بوده‌است.

نزاویسیمایا گازیتا در جولای ۲۰۱۸ در رابطه با قانون اساسی نوشت: کنست اسرائیل را به خانه مردم یهودی تبدیل کرد : اسرائیل به عنوان کشور ملت یهود از مدت ها قبل تعیین شده و خاطرنشان کرد که براساس این قانون، یهودیان نه تنها قادر به اعمال حق طبیعی، بلکه دارای حق تاریخی برای تعیین سرنوشت خود هستند.

همچنین اشاره شد که عبری به عنوان تنها زبان ملی اسرائیل شناخته می‌شود در حالی که عربی فقط یک وضعیت ویژه دریافت کرده‌است. این روزنامه به نقل از نتانیاهو گفت که این تصمیم نقطه کلیدی در تاریخ اسرائیل بوده‌است، اما بلافاصله به نظرات نمایندگان عرب و نمایندگان تشکیلات خودگردان فلسطین اشاره کرد که این قانون را نژادپرستانه و تبعیض‌آمیز نامیدند.^[5] بنابراین نگرش منفی نسبت به نتانیاهو در این مورد صریح بود. با این وجود نزاویسیمایا گازیتا توضیح نداده است که ایده چنین قانونی در آغاز استقلال اسرائیل مطرح شده‌است و یا اخیراً به اجرا درآمده است. ^[6]

عدم پذیرش موضع نتانیاهو در مورد مسأله فلسطین از طرف رسانه های روسیه قابل‌توجه بود، چه مربوط به حال و آینده مناطق مورد مناقشه، مناطق یهودی در کرانه باختری، یا مذاکرات بین نتانیاهو و رهبران غربی.

 در این نشریات غالبا نخست‌وزیر اسرائیل متهم به عدم داشتن درک درستی از واقعیت شده است. به ویژه دو مقاله در کامرسانت حاکی از آن هستند که اسرائیل روند شهرک‌سازی را متوقف نکرده است و همچنین به شورای امنیت سازمان ملل درباره تصویب قطعنامه ممنوعیت احداث محله‌های یهودیان در کرانه باختری اشاره کرد و این که طبیعتا واکنش اسرائیل به این سند منفی بود. در ادامه کامرسانت به نقل از نتانیاهو گفت : آنچه در سازمان ملل اتفاق افتاد برای ما غیرقابل‌قبول است.^[7]

 در ادامه این مقاله اشاره شد که اسرائیل خود را در مضیقه شدیدی قرار داد؛ جلسات تجاری بین نتانیاهو و رهبران چندین کشور لغو شد و سفیران نیوزیلند و سنگال از اسرائیل فراخوانده شدند.

 این مقاله روشن ساخت که نتانیاهو ضمن این که حد اسرائیل را در کنشگری در این مناطق(کرانه باختری) ندانست، مسئول افزایش تنش بین‌المللی نیز بود.

مکررا بنیامین نتانیاهو از ایران برای منحرف کردن اذهان عمومی نسبت به فلسطین سواستفاده می‌کند. این رویکرد رهبر اسرائيل را بيش از پيش بي اعتبار كرد و هيچ ترديدي در مورد مقاصد ناجوانمردانه او باقي نگذاشت.

پس از تصویب قطعنامه شورای امنیت در خصوص عدم پذیرش شهرک‌های جدید یهودیان فراتر از خط سبز، براساس گزارش کامرسانت  طی مذاکرات بین نخست‌وزیر اسرائیل و بریتانیا، نتانیاهو در طی یک  ضد حمله دیپلماتیک تلاش کرد تا کانون توجهات را از منطقه یهودیان به تهدید ایران تغییر دهد، اما موفق نشد. نخست‌وزیر بریتانیا، ترزا در ماه مه موضع خود را در مورد مسأله نزاع بین فلسطین و اسرائیل تغییر نداد. در بازگشت به خانه،  نتانیاهو در اجلاس کنست شرکت کرد که در آن لایحه قانونی کردن بیشتر محله‌های یهودیان مطرح شد و نتانیاهو از آن حمایت کرد. این اتفاقات تحت عنوان یک رسوایی بین المللی جدید مطرح شد که اسرائیل را به یک رویارویی دیپلماتیک بیشتر با جامعه بین المللی از جمله متحدان غربی‌اش تهدید می‌کند. ^[8]

هر دو مقاله کامرسانت تمایل دارند نتانیاهو را در مورد مساله فلسطین در نظر مردم روسیه در راستای منافع بین‌المللی کرملین بی‌اعتبار کند. سپس نتانیاهو در قبال روابط حسنه خود با ایالات‌متحده تحت حمایت دونالد ترامپ مورد انتقاد قرار گرفت. در همین زمینه نزاویسیمایا گازیتا به وضوح اعلام کرد که ایالات‌متحده در پی تحریک توسعه طلبی منطقه‌ای اسرائیل می‎باشد.

با اشاره به اظهارات نتانیاهو در مورد اهمیت گسترش تعدادی از شهرک های یهودی نشین در کرانه باختری، این روزنامه اشاره کرد که سیاست اسرائیل هماهنگ با طرف آمریکایی است و بدون آن هیچ برنامه اسرائیلی به ثمر نخواهد نشست. در عین حال، رهبری اسرائیل در این زمینه علنا نظر روسیه را نادیده می‌گیرد که در تلاش است روابط دوستانه یکسانی با هر دو طرف مناقشه فلسطین و اسرائیل حفظ کند.^[9]

ایده سیاسی تغییر محل سفارت آمریکا از تل‌آویو به اورشلیم در ماه مه ۲۰۱۸ در مطبوعات روسیه نمایشی واضح از وابستگی نتانیاهو به ایالات‌متحده اعلام شد. یکی از عناوین خبری روزنامه راسیسکایا گازیتا، سفارت جنگ بود و روشن ساخت که نتانیاهو و ترامپ آماده افزایش تنش‌های موجود در منطقه و نقض توافق‌های قبلی میان ملت فلسطین و اسرائیل در مورد وضعیت اورشلیم بودند و در نتیجه منافع شهروندان عرب را به وضوح نادیده گرفتند.^[10] رئیس‌جمهور ایالات‌متحده نیز به عنوان یک سیاست‌مدار که طرحی برای اقدام برای حل مناقشه نداشته است،به طور مداوم در معرض شدیدترین انتقادات قرار گرفت.

در نهایت خوانندگان به این نتیجه رسیدند که نتانیاهو با اتکا به یک طناب پوسیده در چاه رفته و طی این اقدامات موقعیت اسرائیل در معرض خطر قرار گرفته است.

جنگ داخلی سوریه

براساس گزارش مطبوعات روسیه، جنگ داخلی سوریه که از سال ۲۰۱۱ آغاز شده‌است، نگرانی نتانیاهو از امنیت اسرائیل را تشدید کرده‌است . در ابتدا محرک‎های اصلی این درگیری‌ها گروه‌های سیاسی داخلی مخالف بشار اسد، رئیس‌جمهور سوریه، بودند که توسط کشورهای عربی از جمله عربستان سعودی و همچنین داعش حمایت می‎شد. دولت اسد توسط نیروهای ایرانی و گروه‌های شبه نظامی مورد حمایت ایران( موسوم به محور مقاومت) به ویژه حزب‌الله حمایت شد و نیروهای روسی متعاقباً به کمک دولت اسد اعزام شدند.

اگرچه اسرائیل همواره دولت اسد را به عنوان عنصر مخل امنیت خود تلقی نموده، اما رویکردی بی‌طرفانه نسبت به جنگ داخلی این کشور اتخاذ کرده‌است. در حالی که با توجه به آرمان اصلی جمهوری اسلامی ایران نسبت به نابودی اسرائیل از زمان وقوع انقلاب اسلامی آن در سال ۱۹۷۹، مستمرا حضور نظامی فزاینده ایران را از نزدیک زیر نظر داشته است. 

مطبوعات روسی موضع نتانیاهو در مورد مناقشه سوریه را مورد انتقاد قرار دادند و مدعی شدند که به خاطر منافع شخصی خودش، حاضر است تا امنیت کل منطقه‌ را به خطر بیاندازد. نزاویسیمایا گازیتا به این نکته اشاره کرد که هواپیماهای نظامی اسرائیل بارها و بارها پروازهای تحریک‌آمیز بر فراز منطقه سوریه انجام داده‌اند که  منجر به حملات بی مجازات شده است.^[11] در حالی که سیستم‌های دفاع هوایی روسیه به این تحرکات واکنش نشان ندادند، تاسیسات سوریه نیز قادر به برخورد با هواپیماهای متجاوز نبودند. براساس این گزارش، نتانیاهو در تلاش است تا رهبری روسیه را در مورد لزوم حملات اسرائیل متقاعد کند، در حالی که درک می‌کند بعید است مسکو تن به مناقشه آزاد همراه با اسرائیل بدهد، بر مبنای همان رویکردی که در دوران اتحاد جماهیر شوروی داشت. . ^[12]

این مقاله هنوز به صورت شفاف بیان نمی کند که آیا اسرائیل و نتانیاهو شخصاً توافقنامه رسمی بین‌المللی را نقض کرده‌اند یا اینکه آیا نیروی هوایی اسرائیل صرفا تهدید محسوب می‎شود. با این حال، اصل محتوا از تصویر مورد نظر نتانیاهو فاصله زیادی داشت.

 مسکو در حال کشیده شدن به درگیری‌های جدیدی در خاورمیانه است؛ عنوان یکی دیگر از مقالات نزاویسیمایا گازیتا در همین راستا می‎باشد. با توجه به علاقه شدید نتانیاهو به کوتاه کردن دست نیروهای ایرانی از سوریه، این مقاله مدعی شد که کناره‌گیری ایران از این مناقشه می‌تواند با ایجاد اختلاف بیشتر در منطقه، توازن قوا بین طرفین متخاصم را تضعیف کند. ^[13]

در ماه مه 2018، یگان‌های ایرانی در سوریه حداقل 20 موشک را به پایگاه‌های ارتش اسرائیل در بلندی‌های جولان شلیک کردند. در پاسخ اسرائیل حمله موشکی به تاسیسات نظامی ایران در سوریه و استحکامات هوایی سوریه را آغاز کرد.  ^[14]این اتفاق دقیقا زمانی رخ داد که نتانیاهو طی یک بازدید رسمی در مسکو به سر می برد ^[15]و بر حق مسلم اسرائیل برای دفاع از خود در برابر تجاوز ایران تاکید می‌ورزید.^[16]

روسیه در طی عملیاتی در جنوب سوریه در تابستان سال ۲۰۱۸ تنها توانست عدم حضور نیروهای طرفدارجمهوری اسلامی در این عملیات را تضمین کند. در همان حال، همانطور که کامرسانت تاکید کرد، نتانیاهو مجددا بر خواسته‌های قبلی خود اصرار ورزید.^[17]

مطبوعات روسی معتقد بودند که لجاجت نتانیاهو موکد فقدان استراتژی معقول از طرف وی می‌باشد.

نزاویسیمایا گازیتا به نقل از آنتون مرداسوف، عضو شورای امور بین‌الملل روسیه، گفت که نتانیاهو با پافشاری بر خواسته‌هایش، به دنبال غلبه بر بحران سیاسی در اسرائیل است. پس از آن، اسرائیل به نیروهای ایرانی در سوریه، لبنان و عراق حمله کرد و از این طریق سعی کرد روسیه را در مورد مشارکت تاکتیکی اشتباهش با ایران در سوریه متقاعد کند.  ^[18]با این حال، همانطور که رسانه‌های روسیه اعلام نمودند، عملکرد نتانیاهو همچنان غیرقابل‌قبول بود. ^[19]

برنامه هسته ای ایران

در طی دو دهه گذشته، گمانه‎ها بر این است که ایران در تلاش خود برای دستیابی به سلاح‌های هسته‌ای پیشرفت کرده ‌است و از این جهت تهدید آن برای امنیت بین الملل روزبه‌روز افزایش می‎یابد. ^[20]

امروزه، اسرائیل و دیگر کشورهای غربی از جمله ایالات‌متحده، تهران را به دلیل اتخاذ سیاست خارجی به‌خصوصش به عنوان یک خطر جدی به شمار می‌آورند. رئیس‌جمهور پیشین ایران، محمود احمدی‌نژاد و حسن روحانی، و ناگفته نماند ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور تازه انتخاب‌شده، اظهار داشته‌اند ضرورت دارد جمهوری اسلامی، مرزهای جهان اسلام را گسترش دهد و از این طریق تمدن غرب را به چالش بکشد. ^[21] علاوه بر حمایت دیرینه ایران از تروریسم جهانی، تولید تسلیحات هسته‌ای ایران، این تهدید را بیش از پیش آشکار می‌‌کند.^[22]

مسکو با هدف محدود کردن نفوذ غرب در ایران رویکردی اساسا متفاوت با اسرائیل و ایالات‌متحده و هم پیمانانش را در پیش گرفته است. با مطرح شدن تحریم‌های اقتصادی علیه ایران، این وضعیت بیش از گذشته محوری‌تر می‌شود. مطبوعات روسیه از همان ابتدا از حق ایران برای تقویت توان دفاعی خود حمایت کردند و با سیاست خارجی تهاجمی واشنگتن مخالفت داشتند. ^[23] راسیسکایا گازیتا، با این پیش‎فرض که قابلیت‌های دفاعی ایران به عنوان بخشی از قدرت اقتصادی این کشور تلقی می‌شود، روحانی را به عنوان رئیس جمهور مسالمت آمیز و آرام و به عبارتی بسیار قابل اعتماد تلقی کرد.^[24] به گفته نزاویسیمایا گازیتا، کارشناسان رفتار ایران را درک می‌کنند، چرا که به دلیل تحریم‌ها هزینه سنگینی را متحمل می‌شود. ^[25] در عوض، کامرسانت از نمایندگان محافل سیاسی ایران نقل‌قول کرد که خواستار احترام آمریکایی‌ها به ملت بزرگ ایران هستند.^[26]

محتوای این اطلاعات کاملاً منطبق با اولویت‌های بین‌المللی کرملین است. روسیه در همکاری با ایران انتظار دارد تا یک مزیت رقابتی در مواجهه با غرب ایجاد کند، چرا که به قدرت نظامی خود و اشتیاق برای تسلط سیاسی خود می‌بالد. کومرسانت اعلام کرد ^[27] مسکو در ارتباط با تهران منافع واشنگتن دی‎سی را در نظر نخواهد گرفت. ^[28]

طبیعتا مطبوعات روسیه نسبت به اظهارات نتانیاهو در مورد برنامه هسته‌ای ایران که مخالف موضع روسیه بود، با احتیاط برخورد کردند. به طور مشخص، در طول مصاحبه با نتانیاهو، نشریات روس در مورد اظهارات وی سکوت کردند . برای مثال، نتانیاهو در آستانه دیدار خود از روسیه در سال ۲۰۱۶ نسبت به تقویت اسلام شیعی تحت رهبری تهران ابراز نگرانی کرد و اظهار داشت: ایران قصد دارد ابتدا کل منطقه را به طور کامل تصرف کرده و پس از رسیدن به هدف خود، شروع به تهدید جهان نماید.  ^[29]

در حالی که به نظر می‌رسد رسانه‌های روسیه ادعای اسرائیل مبنی بر عدم دستیابی ایران به سلاح‌های هسته‌ای را به رسمیت می‌شناسند، همان رسانه ها توانایی ممانعت از تلاش برخی کشورها(اسرائیل (برای تأثیرگذاری بر منافع ملی دیگر کشورها (ایران (را نیز اعلام کنند. ^[30]

این موقعیت دوگانه همچنان تحت‌تاثیر سیاست مسکو در خاورمیانه قرار دارد که خود را یک داور تمام عیار در حل این مسائل معرفی می کند، روسیه در نتیجه اتخاذ این سیاست اسرائیل و ایالات‌متحده را به عنوان نزدیک‌ترین متحدان از خود می‌رنجاند .

نزاویسیمایا گازیتا به نقل از نتانیاهو گفت: ما به رژیم ایران اجازه نمی‌دهیم که سرزمین یهودیان را قربانی زیاده خواهی‌های خود در دستیابی به سلاح هسته ای نماید و نتیجه‌گیری کرد که این دیدگاه اسرائیل کاملا قابل‌درک است، اما این به این معنا نیست که ایران در اتخاذ سیاست‎های دلخواه خود آزادی ندارد. ایرینا زویاگلسکایا، محقق ارشد موسسه مطالعات شرق‌شناسی آکادمی علوم روسیه، در مصاحبه با نزاویسیمایا گازیتا گفت: همه ما درک می‌کنیم که تهران نیز منافع قانونی خود را دارد.^[31] در واقع درک هدف حقیقی مقاله در پی اتخاذ رویکرد دوگانه آن غیر ممکن به نظر می‌رسد.

همه اینها مانع از آن نشد که مطبوعات روسیه نتانیاهو را به سختگیری بیش از حد در موضع خود در قبال ایران متهم کنند. در سال ۲۰۱۵، مذاکرات در سوییس بین ایران و شش قدرت جهان: ایالات‌متحده، روسیه، بریتانیا، فرانسه،آلمان و چین صورت گرفت و طرفین موافقتنامه ای را در برنامه هسته‌ای تهران تدوین کردند. کامرسانت به نقل از نتانیاهو گفت: هرگونه توافق در این سطح تهدیدی برای بقای اسرائیل است که می‌تواند فضای خاورمیانه را در آستانه یک جنگ تسلیحاتی قرار دهد و به طور چشمگیری خطر وقوع یک جنگ تمام عیار را افزایش می‌دهد. وی همچنین اطمینان داد که این توافق به طور قابل توجهی ایران را از نظر اقتصادی تقویت می‌کند و دسترسی آسان ایران به منابع عظیم برای گسترش خشونت و تروریسم محقق خواهد شد.^[32]

این مواضع  نشانگر این است که نتانیاهو قصد دارد ایران را به عنوان تهدیدی برای کل جامعه جهانی معرفی کند تا آن را به یک شریک غیرقابل اعتماد در مذاکرات تبدیل کند. نزاویسیمایا گازیتا به تهدیدات سال ۲۰۱۹ علیه ایران از سوی وزارت دفاع اسرائیل اشاره کرد که مدتی توسط شخص نتانیاهو اداره می شد: ما به ایران می گوییم سوریه ویتنام شما خواهد بود.

در همان زمان، این روزنامه در پی بیانیه مشترک وزرای خارجه روسیه، ایران و ترکیه پس از دیدار آن‌ها در قزاقستان نوشت که سیاست اسرائیل ناقض حقوق بشر بین‎الملل و تهدیدی برای ثبات و امنیت در منطقه است.^[33]

در حالی که این قضاوت‎ها مؤید این امر بود که کدام طرف مناقشه ایران و اسرائیل مورد توجه مطبوعات روسیه قرار گرفته‌است ^[34]اما باز هم این امر مانع از صراحت لهجه رسانه‎ها در ابراز تهدید در مورد سیاست‎های تهران نشد.

 به عنوان مثال در سال ۲۰۱۵، کامرسانت از انتشار کاریکاتور انکار هولوکاست در ایران انتقاد کرد و گفت: تلاش برای ایجاد شبهه در مورد هولوکاست که انکار آن در برخی کشورها مجازات کیفری دارد، یک هدیه ناخواسته به بنیامین نتانیاهو بوده‌است. ^[35]

رسانه‌های روسیه به نقل از ارزیابی‌های نتانیاهو از ایران و برنامه هسته‌ای آن، به طور کامل از موضع او حمایت نکردند. این موضوع را همچنین می‌توان در تعدادی از مقالات که به رهبران اسرائیل و ایران اشاره کرده اند، مشاهده نمود . اگر در طول پنج سال گذشته نتانیاهو پنج مصاحبه با سه نشریه روسی داشته است که در آن به برنامه هسته ای ایران اشاره کرد، نظرات مفصل حسن روحانی در مورد این موضوع به شکل یک بیانیه مستقیم هشت بار اعلام شده است. نظرات مقامات ارشد اسرائیل و ایران که از ژانویه ۲۰۱۵ تا ژانویه ۲۰۲۰ در مطبوعات روسیه منتشر شد نیز در روند این تصمیم گیری تغییری ایجاد نکرد.

نتیجه‌گیری

علی‌رغم نگرش مثبت دولت روسیه نسبت به نتانیاهو، مطبوعات او را با احتیاط بیشتری ارزیابی می‌کنند چون سیاست او در مورد مسائل ارائه‌شده در این مقاله با منافع روسیه در خاورمیانه متناقض است. او اغلب به عنوان یک سیاست‌مدار بلند پرواز و سرکش که قادر به رسیدن به توافقات بین‌المللی و مصالحه نیست معرفی می‌شود. این تصویر در انطباق با واقعیت‌های سیاسی موجود در روسیه تقویت می‌شود.

بررسی مطبوعات روسیه نمایه‌ای از درک یک جانبه از مسائل بین‌المللی به خصوص موضوعات مرتبط با خاورمیانه در این کشور می‌باشد. تصویر مذکور به طور خاص در انتخاب مغرضانه حقایق و پنهان کردن مکرر مزایا و معایب در رسانه‌های روسی منعکس شده‌است.

با این حال در نگاه اول حقایق ارائه‌شده ممکن است متوازن به نظر برسند؛ پس از انجام بررسی‌های دقیق‌تر مشخص می‌شود که آن‌ها ساده پنداشته شده و در واقع هدفشان ایجاد یک واقعیت حزبی سیاسی است. این امر ناشی از وابستگی سازمانی و مالی رسانه‌های نوین روسیه به مقامات این کشور است، بدین ترتیب محتوای خاصی را صورت‌بندی می‌کند و ناگزیر ممکن است آگاهی مردم روسیه را جریان‎دهی می‎کند. پوشش رسانه‌ای روسیه در انتخابات کنست در مارس سال ۲۰۲۱ این سنت دیرینه را تایید کرد. همانطور که پیشتر اشاره شد، حزب لیکود به ریاست نتانیاهو، بیش‌ترین تعداد آرا دریافت کرده است، اما در مناسبات جدید قدرت در دولت اسرائیل جایگاه خاصی ندارد.

اگرچه قبل از اطلاع از نتایج انتخابات، مطبوعات روسیه در هنگام ارزیابی توانایی نتانیاهو در قدرت، لحن خنثی داشتند، اما مرتباً به اشتباهات وی اشاره می‌کردند. در طول مبارزات انتخاباتی، کامرسانت از نزدیکی نخست وزیر با قدرت‌های بزرگ به ویژه آمریکا و روسیه سخنی به میان نیاورد و در عین حال دستاورد اصلی سیاست خارجی وی در دستیابی به توافقنامه های صلح با چهار کشور عربی را کم اهمیت جلوه داد.^[36] نزاویسیمایا گازیتا قبل از انتخابات نوشت که نتانیاهو در حالی که راه را برای این موفقیت هموار می‌کرد در سیاست خارجی خود اشتباه بزرگی مرتکب شد. قصد اسرائیل برای توسعه ارتباطات با امارات‌متحده‌عربی به شکل نامناسبی پیش رفت زیرا حس بی اعتمادی اماراتی‎ها نسبت سواستفاده از آنان برای دخیل شدن در زمین بازی نتانیاهو شکل گرفت. در مورد سفر لغو شده نتانیاهو به امارات در مارس ۲۰۲۱، این روزنامه مدعی شد که مقامات ابوظبی نه تنها از اعتماد به نفس نخست وزیر بلکه از تمایل کارکنان وی برای معرفی سفر او با ماهیت ضدایرانی شگفت زده شده‎اند. ^[37]

بلافاصله پس از اعلام نتایج رای‌گیری در انتخابات ماه مارس، راسیسکایا گازیتا نتایج را کم‌اهمیت جلوه داد و مدعی شد اگرچه پیروزی نتانیاهو واضح بود، اما میزان مشارکت با ۶۷.۲ %، به پایین‌ترین حد پس از سال ۲۰۰۹ رسیده‌است.^[38]

این مثال‌ها رویکرد سنتی رسانه‌های روسیه نسبت به سیاست خارجی را بیش از پیش به نمایش می‌گذارند. واضح است در پشت ادعاهای ظاهراً عقلانی، نگرش محتاطانه نسبت به نتانیاهو که اغلب با منافع جهانی روسیه مخالف بود قرار داشت. با این حال، در این زمینه استدلال متقنی وجود ندارد. این نشریات اطلاعاتی را ارائه نمی کنند که اشتباهات آشکار نتانیاهو یا اعتماد به نفس بیش از حد  نتانیاهو را ثابت کند. (موضوعی که با استراتژی برچسب زنی معروف مطبوعات روسیه سازگار است.)
با این که این سطح از جانبداری در دنیای مدرن متداول است، نمایش تصویری رسانه‌های روسی از حقایق به دلیل اصرار کرملین بر تسلط سیاسی، عمیق تر از حد معمول به نظر می‌رسد.

این رویکرد همواره در روسیه مرسوم بوده است، اما امروزه به دلیل معرفی دولت به عنوان تنها راه‌حل صحیح در فضای سیاسی، بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. تعامل مسکو با اسرائیل به عنوان یکی از معدود متحدان خارجی ، مانع از آن نشد که مطبوعات روسیه بی امان نتانیاهو را به خاطر کاستی هایش مورد انتقاد قرار دهند.

مطالب این نوشتار صرفا دیدگاه نویسنده اصلی مقاله است و منعکس کننده نگاه مجمع ایرانی دفاع از حقیقت نمی‌باشد.

^[1] Subbotin, “Izrail na grani masshtabnoi,” 1
^[2] Yadlin and Magen, “The Netanyahu-Putin Meeting.
^[3] Shestakov, “Raketi nakrili mir,” 8
^[4] Latukhina, “Oredelit’sya v printsipakh,” 2
^[5] Skrylnikov, “Knesset sdelal Izrail,” 1, 7
^[6] Navon, “The Case.”
^[7] Strokan and Stepanov, “Izrail ne snyos zapreta,” 4
^[8] Strokan, “Binjamin Netanyahu otvlekayet,” 4
^[9] Subbotin, “SShA podstegnuli,” 6
^[10] Gelman, “Ierusalim, posol’stvo SShA,” 1, 6; and Subbotin, “Perenos posol’stva,” 1, 6
^[11] Holmes and Dehghan, “Fears Grow.”
^[12] Mukhin, “Sirya i Iran,” 1, 6
^[13] Mukhin, “Moskvu vtyagivayut,” 1–2
^[14] The Jerusalem Post, “Israel Strikes Iranian Targets.”
^[15] Strokan and Belenkaya, “Izrail razberedil Iran,” 4
^[16] Belenkaya, “Rossiya i Iran proveli,” 3
^[17] Belenkaya, “Rossiyu prosyat ubrat.”
^[18] Subbotin, “Netanyahu zhdyot ot Putina,” 4
^[19] Belenkaya, “Binjamin Netanyahu,” 4
^[20] Levitt, “The Iranian Security Threat.”
^[21] BBC News, “Hassan Rouhani”; and Karimi and Gambrell, “Iran Says.”
^[22] Bergman and Mazzetti, “The Secret History.”
^[23] Selimova, “SShA pytayutsya postavit.”
^[24] Volkov, “President rovnikh,” 6
^[25] Komrakov, “Iran pugaet.”
^[26] Strokan, “U Donal’da Trumpa.”
^[27] Jahanbegloo, The Obama Administration and Iran.
^[28] Orlov, “Sammit i fortochka,” 4
^[29] Gusman, “Tank vozvrashchetsya domoi,” 7
^[30] Shestakov, “Chto zhdyt Blizhniy Vostok?” 8.
^[31] Subbotin, “Izrail peredal raketniy,” 5
^[32] Baigarova et al., “Napravlyemaya tsepnaya reaktsya,” 1, 3
^[33] Subbotin, “Irantsi dostanut Izrail,” 2
^[34] Belenkaya, Naumova, and Dudina, “Na yazike ul’ti-atomov,” 1; and Kolesnikov, “Mirniye dogovoryonnosti,” 1
^[36] Belenkaya, “Israel idjot.”
^[38] Rossiyskaya Gazeta, “Exitpoli.”