من معتقدم که ایالات متحده از نظر قدرت اقتصادی و همچنین قدرت نظامی به سلطه گری خود ادامه خواهد داد. بدترین نقطه ضعف آمریکا آشفتگی داخلی آن است که ترامپ یکی از علائم آن بود. بنابراین از لحاظ اخلاقی کمی ضعیف تر عمل خواهد کرد. چیزی که ایالات متحده را به عنوان یک خطر تهدید می کند این است که ملت هایی که هویت تاریخی دارند ممکن است قدرت خود را دست بالا گرفته و قدرت ایالات متحده را دست کم بگیرند. به زبان ساده، اگر منافع حیاتی ایالات متحده تهدید شود، این کشور قادر به ایجاد نیروی نظامی ویرانگر علیه دشمن خواهد بود.
ایالات متحده طی سال گذشته تحولات مختلف اجتماعی را تجربه کرده است. گفته می شود که تنش ها و درگیری های موجود به دلیل وجود طولانی مدت شکاف های جدی اجتماعی در جامعه آمریکا است. این جامعه مدت زمان طولانی است که از بی عدالتی رنج می برد. نکته قابل توجه این است که این آشفتگی های اجتماعی تا حدودی بخشی از هویت آمریکا است و همیشه در جهت بهبود شرایطی خاص یا رفع برخی بی عدالتی ها جنبشی وجود داشته است.
یک تکنیک دیرینه و رایج حکومتی در آمریکا برای فرونشاندن مخالفت های داخلی و متحده کردن افرادی که به جبهه های مختلف تقسیم شده اند این است که دشمنی که قصد شروع جنگ را دارد را بدنام کند و مورد هدف قرار دهد. جو بایدن رئیس جمهور آمریکا به هیچ عنوان فرد جنگ طلبی نیست. اما شرایط گاهی اوقات می تواند سیاست ها را فراتر از تمایلات حاکم هدایت کند. من در حال حاضر نسبت به ۲۵ سال پیش که ایالات متحده یکپارچه تر بود، بیشتر نگران اقدامات احتمالی ایالات متحده و مشکلات داخلی آن هستم.
بایدن تیمی را انتخاب کرده است که در بین همپایه های خود، در جامعه واشنگتن از توجه بالایی برخوردار است. بلینکن، سالیوان و گارلند منتخبین برجسته ای هستند. من فکر نمی کنم که بایدن ایالات متحده را به سمت سیاست خارجی نرم تری سوق دهد. در واقع انتظار دارم که او در برخی از جبهه ها سیاست سختی را اعمال کند، زیرا دولت ترامپ نمایش مضحکی بود که مشکلات عمده ای را که دولت اوباما با “حفظ پشتوانه اخلاق” ایجاد کرده بود، تشدید کرد. مطمئناً ایالات متحده با مخالفت بیشتری از سوی ملتهای دیگر مانند ایران که سابقه قدرت منطقه ای بودن را دارند، مواجه خواهد شد.
در اوراسیا دو گرایش عمده وجود دارد: افزایش اقتدارگرایی (روسیه، چین و ایران) و افزایش مخالفت های مردمی (بلاروس، روسیه، میانمار). این گرایش ها به یک دیپلماسی ترکیبی احتیاج دارند، به ویژه دیپلماسی که نه تنها حقوق بشر را ارتقا می دهد، بلکه نیاز به ایجاد اتحاد، ارتش و اقتصاد جدید را در پی خواهد داشت مانند کشورهای گروه کوآد (هند، ژاپن، استرالیا و ایالات متحده).
من فکر می کنم چین بیش از توانایی خود فعالیتش را گسترش داده است و به دلیل ناسازگاری عوامل فرهنگی خود با ارزشهای ذاتی سایر کشورهایی که امیدوار است به تسلط خود درآورد یا به خدمت گمارد، با یک پس رفت بالقوه ای روبرو است. روسیه نیز بیش از حد گسترش یافته و موقعیت پوتین دیگر به اندازه یک سال پیش امن نیست. ایران هم در یک بن بست تغییر ناپذیر با آمریکا گیر افتاده است.
من متوجه سه اشتباه اساسی شده ام. اول اینکه چین تصور کرده است که پول باعث بیعت دیگران خواهد شد. دوم اینکه روسیه فرض می کند که پیوندهای تاریخی و ماجراجویی های نظامی در کشور هایی مانند اوکراین و کریمه و سایر مناطق مثل سوریه، امنیت رژیم و به طور کلی کشور را افزایش می دهد. سوم اینکه ایران فرض می کند که با تداوم خصومت دون پایه خود با ایالات متحده، می تواند سلطه منطقه ای را بدست آورد و آمریکا را ناکام سازد. بعید به نظر می رسد هر سه این فرضیات برای این قدرت طلبان مسمر ثمر باشد.