در رقابت انتخاباتی ایالات متحده، احزاب سیاسی کوچک و غیر اصل موفقیت چندانی ندارند. یکی از دلایل آن، به تصمیمات بنیانگذاران کشور برای انتخاب نظام ریاست جمهوری به جای نظام پارلمانی مربوط می شود. اندازه و پیچیدگی کشور را نیز به این موارد اضافه کنید؛ تنها احزاب بسیار بزرگ و مجهز می توانند برای رقابت در ریاست جمهوری، کمپین های مطلوبی در سراسر کشور سازمان دهند. پس از اینکه چنین احزابی به وجود آمدند و ساختارهای رسمی را برای انتخاب نامزدها و مدیریت کمپین ها توسعه دادند، رقابت برای تازه واردان دشوار شد، به ویژه امروزه که اجرای کمپین های ریاست جمهوری و همچنین اعضای سنا و مجلس نمایندگان، به مبالغ کلانی نیاز دارد.
دلیل دوم [برای شکل گیری چنین ساختاری] فقدان یک سامان مبتنی برنمایندگی در قوه مقننه، متناسب با رای ملی یا رای در هر ایالت است. به استثنای تنها موردی که بنده از آن مطلع هستم، رقابت ها ی انتخاباتی در ایالت ها، به دو شعب قانونگذاری ملی، بر پایه رای گیری نخست گزینی (first-past-the-post) [یا پیروزی اکثریت مطلق] برگزار می شود. هر ایالت خود را به حوزه های انتخاباتی تقسیم می کند و در هر حوزه تنها یک نماینده برنده می شود. بنابراین، حتی اگر یک حزب جدید در کل ایالت ۲۰ درصد آرا را کسب کند اما در هیچ یک از حوزه های انتخاباتی، رای اکثریت را کسب نکند، در انتخاب یک نماینده مجلس ملی، موفق نخواهد بود.
دلیل سوم این است که از نظر تاریخی هر یک از دو حزب تاسیس شده به عنوان اردوگاههای بزرگی عمل کرده اند که در آن گروه هایی با ایده های سیاسی بسیار متفاوت همزیستی می کنند. به عبارت دیگر، هر یک از احزاب اصلی، یک ائتلاف بوده اند و یکی از آنها توانسته است گرایش جدیدی را جذب کند یا گروه هایی را شناسایی کند که از تغییرات جامعه و اقتصاد سیاسی به وجود آمده اند. آنچه ائتلاف را متحد می کند عبارتند از (الف) رقابت ریاست جمهوری: با عضویت در ائتلافی که گروه های رئیس جمهور را درحزب انتخاب می کند، شانس تأثیرگذاری در سیاست ملی و انتخاب در سمت های دولتی را دارند و (ب) فرصتی که در آن یکی از اعضای آنها در واقع به عنوان نامزد ریاست جمهوری حزب، انتخاب می شود.
بنیانگذاران ایالات متحده از طبقات بالا و متوسط رو به بالا بودند و نسبت به افرادی که از تحصیلات خوب و دارایی کافی برخوردار نبودند، به طور ویژه بی اعتماد بودند. بنابراین آنها به قاعده ی رای اکثریت (simple majority rule) اعتماد نداشتند. آنها تحت تاثیر اندازه و تنوع ایالات نیز بودند، اگر چه ایالت متحده در آن زمان فقط ۱۳ ایالت داشت که در امتداد ساحل اقیانوس اطلس پراکنده بودند. آن ایالت ها به عنوان مستعمره هایی تأسیس شده بودند و مردمی در آنجا ساکن شدند که در فرهنگ و اعتقادات سیاسی و مذهبی بسیار متفاوت بودند. پس از جنگ استقلال از بریتانیا، هر مستعمره در واقع به یک کشور مستقل تبدیل شد. آنها از نظر اندازه، منافع اقتصادی و جمعیت با یکدیگر متفاوت بودند. برای اینکه آنها متقاعد شوند تا برخی از اختیارات خود را به یک دولت مرکزی واگذار کنند، لازم بود که برای هر یک از آنها صرف نظر از تعداد جمعیتشان، رتبه قطعی در قدرت سیاسی تضمین شود.
سیستم الکترال کالج (electoral college) یک اصطلاح سازمانی وابسته به بنیانگذاران است. آنها تصور می کردند كه هیئت برگزینندگان (electorates) هر ایالت، افرادی از خود بنیانگذاران را انتخاب می کنند که به نوبت به نامزد ریاست جمهوری مورد نظر آنها رای می دهند. در آن زمان همچنان هیچ حزب سیاسی کاملاً پیشرفته ای وجود نداشت. بنابراین طراحان قانون اساسی ملی تصور می کردند که رای دهندگان در هر ایالت، افرادی تحصیل کرده و ثروتمندتر را انتخاب می کنند تا در الکترال کالج خدمت کنند و قضاوت های فردی خود را در انتخاب رئیس جمهور به کار بندند.
علاوه بر این، برای رفع نگرانی ایالت های کم جمعیت، توافق شد که آنها نیز تعداد معینی از اعضای الکترال کالج داشته باشند حتی اگر جمعیت آنها نسبت به جمعیت ملی بسیار کاهش یافته به نظر برسد. در واقع از همان ابتدا ایالت های کم جمعیت، که بیشتر به ایالت های روستایی گرایش داشتند، متناسب با جمعیتشان تعدادی برگزیننده (electors) داشتند. به همین دلیل، به هر ایالت دو سناتور تحویل داده شد و حتی با اینکه عدم تقارن جمعیت در میان ایالت ها به طور گسترده ای درحال افزایش است، همچنان دارای دو سناتور برای انتخاب در مجلس سنا وجود دارد. بنابراین امروزه، ایالتی مانند مونتانا با جمعیت زیر یک میلیون نفر همان تعداد سناتور را دارد که کالیفرنیا با بیش از 30 میلیون نفر جمعیت دارد.
بیش-نمایندگی ( overrepresentation) در سیستم الکترال کالج ایالت های کم جمعیت، چندان زیاد نیست، اما تا حدی وجود دارد و این، همراه با سنّت نخست گزینی (first-past-the-post)، و تصمیمات اکثر ایالت ها برای تاکید بر افرادی که در الکترال کالج با شناسایی حزبشان برگزیده شده اند، رای خود را به شخصی می دهند که از حزب آنها برای ریاست جمهوری کاندید شده باشد، این امر در دهه های اخیر منجر به انتخاب افرادی به عنوان رئیس جمهور می شود که تعداد آراء مردمی آنها شکست خورده است. فرض کنید ترامپ تنها با یک رای بیشتر از بایدن در انتخابات مردم تگزاس پیروز شود؛ او همچنان همه آراء کالج انتخاباتی را از تگزاس کسب می کند زیرا امروزه نامزدها براساس هویت حزبشان انتخاب می شوند نه بر اساس صلاحیت های فردی شان.