من به واقع مطمئنم که جهان بر سر یک دو راهی است و قبول دارم که اکنون ایالات متحده از هیچگونه منافع یک طرفه ای که مشخصه دوران پس از جنگ سرد است برخوردار نیست، اما صادقانه بگویم که بنده واقعاً معتقدم امروز دنیا در دوران پسا آمریکایی به سر نمی برد. من فکر می کنم ما در پایان دوره ای به سر می بریم که در آن هر ملت یا کشوری می توانست مواضعی تعیین کند زیرا دیگر هیچ ملتی نمی تواند امیدوار باشد که مشکلاتی که جهان ما با آن مواجه است را بتواند حل کند. بحران آب و هوا، اقتصاد، مهاجرت، بیماری های همه گیر و بسیاری از مشکلات دیگر که بزرگتر از قدرت هر کشوری است. اینکه دنیا را از منظر یک ابرقدرت یک طرفه ببینیم بی فایده است.
من فکر می کنم ایالات متحده همچنان پیشتازترین کشور غربی باقی بماند اما لازم است که قدرت آن به رویکردی با همکاری و تعامل بیشتر، تغییر کند. شاید آمریکایی ها نباید از این بابت خیلی ناراحت باشند. یکی از ویژگی های این دوران این است که رویکردهای سیاسی و اقتصادی که در سال ۱۹۴۵ مختص آمریکا بودند، اکنون در بسیاری از نقاط دیده می شوند. در حقیقت برخی از مواردی که آمریکایی ها زمانی به آنها بسیار افتخار می کردند، در جاهای دیگر به راحتی یافت می شود. من در اینجا به مواردی چون تحول اجتماعی، عدالت در برابر قانون و حتی خوش بینی می پردازم. شاید امروزه سوئدی ها، آلمانی ها یا کانادایی ها در رویکردهای به واقع ارزشمند، همچون “آمریکایی ها” و حتی بهتر از خود آمریکایی ها هستند.
من فکر می کنم ظهور چین واقعیت ژئوپلیتیکی مهم زمان ما است و جهان باید در زمینه مطالعه و شناخت آن بهتر عمل کند. با این اوصاف، بنده معتقدم چین هنوز راه طولانی در پیش دارد. اگر چه در ایجاد روابط از طریق پروژه ابتکار کمربند و جاده تلاش می کند اما هیچ قدرت نرمی برای تحسین ارزش ها و فرهنگ های این کشور در سطح بین المللی دیده نمی شود؛ چیزی که قدرت های غربی همچنان از آن برخوردار هستند. به نظر می رسد که تحلیلگران قدرت نرم اتحادیه اروپا را بسیار دست کم گرفته اند. علی رغم مشکلات فعلی ناشی از افول دموکراسی در میان اعضای شرقی آن، این اتحادیه بیش از سایر مدعیان آشکارا مورد تحسین قرار گرفته است. از قضا بخشی از خواسته های این اتحادیه این است که در عرصه بین الملل، به عنوان اتحادیه ای رعب آور یا به ویژه شریک جرم معرفی نشود. تمام ۳۰۰ شهر یا منطقه ی آن هر کدام به طور مجزا مطالب منحصر به فردی برای ارائه به جهان دارند.
تنوع در اتحادیه اروپا یک نقطه قوت است و تلاش های دولت چین برای مهار تنوع و ارائه یک تصویر تصنعی واحد از خود به جهان، نقطه ضعف بزرگی است. به نظر من روسیه نیز کشور بسیار مهمی است اما نمی تواند هم سطح چین باشد. برای پی بردن به این مطلب فقط کافی است تولید ناخالص داخلی این دو کشور را باهم مقایسه کنید. اهمیت روسیه ناشی از موقعیت آن در سطح جهانی است و در حال حاضر در اغلب موارد نقش یکی از اخلالگران را دارد و کنوانسیون کنونی را نادیده می گیرد. من فکر می کنم که بهتر است روسیه به عنوان یک شریک، اهمیت جدیدی پیدا کند، همانطور که در حوزه علمی در گذشته این اتفاق افتاد. نباید فراموش کنیم که برخلاف چین، روسیه مقصد مهمی برای دانشجویان و مهاجران است. این کشور همچنان در بسیاری از جاها به وضوح از قدرت نرم بالایی برخوردار است.
به نظر من قدرتی که به احتمال زیاد در پیشرفت خود سیر نزولی داشته است، ژاپن می باشد، کشوری که بسیاری از شاخص های رکود اقتصادی و کاهش تمایل به عوامل مهم تعاملات بین المللی مانند یادگیری زبان های خارجی در آن دیده می شود. در مقابل، احتمال می دهم که کره جنوبی در پیشرفت خود روندی صعودی دارد. من بسیار مشتاق دیدن روندی نظرسنجی های اخیر هستم که بیانگر تحسین روزافزون کانادا است. سال گذشته جوانان انگلیس و آمریکا هر دو در یک نظرسنجی گفتند که آنها بیش از دولت خود به دولت کانادا اعتماد دارند. چقدر شگفت آور است!
اولین برداشت من از مطالعه درباره تیم بایدن این بود که آنها از دوره ریاست جمهوری کلینتون و اوباما با مسائل آشنا بودند، با این حال آنها (مانند بایدن) یک فرایند یادگیری را پشت سر گذاشته اند و در حال خو گرفتن به محیط جهانی بسیار رقابتی هستند که از زمان بحران اوکراین در آن به سر می بریم. تصور من این است که تیم بایدن به لزوم یک رویکرد تعاملی کاملاً آگاه است و من خوشحالم که شاهد تلاش های اولیه برای رسیدگی به آسیب های وارده به روابط اصلی در زمان ریاست جمهوری ترامپ، هستم.
من مطمئنم که بایدن به دلیل تمایل به کار با اتحادیه اروپا و اعضای دائمی شورای امنیت سازمان ملل، در رویکرد خود نسبت به ایران بهتر عمل خواهد کرد. اوضاع در حال حاضر جذاب شده است (مانند تماشای یک نوع رقص)، ایالات متحده به دنبال احیای برجام است و ایران به دنبال رهایی از تحریم ها، اما هیچ یک نمی خواهند از موضع خود کوتاه بیایند. من گمان می کنم انتخابات ایران همه چیز را به تاخیر بیندازد زیرا همه خواهان توافقی هستند که بتواند برای آینده سیاسی قابل پیش بینی، پایدار باشد.
به نظر من عدم موفقیت ما در همکاری موثر برای رفع مشکلات مشترک، خطر بزرگی محسوب می شود. من معتقدم که یک شهرت و اعتبار خوب نه تنها برای موفقیت و کامیابی بلکه برای امنیت نیز ضروری است. به همین دلیل است که من در مورد امنیت معتبر نوشته ام و همچنین معتقدم که در دهه های آینده بهترین اعتبار و شهرت از طریق تلاش برای رفع این مشکلات مشترک حاصل خواهد شد. من می دانم که رسانه ها توسط دولت ها و افرادی که علاقه وافری به نزاع و درگیری دارند، مسلح شده اند و همچنین ایجاد صلح ملزم به یک روندی مشابه برای خلع سلاح رسانه ای به عنوان فرآیندی برای محدود کردن سلاح های متعارف است. گر چه ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در اواخر دهه ۱۹۸۰ این کار را انجام دادند اما این فرایند فراموش شده است. همه طرفین در تقسیمات بزرگ دوران ما به فرصتی نیاز دارند تا در این باره گفت و گو کنند. شک ندارم که آنها چیزهای شگفت انگیزی را خواهند شنید!